Transcendence

Een hoop technische blablabla verpakt in een mooie regie …

Het is grappig hoe Christopher Nolan soms wordt vergeleken qua vernuft met Quentin Tarantino.  Ja, de man heeft een aantal goeie films op z’n naam staan – waarvan Memento nog steeds mijlenver zijn beste film is – maar in tegenstelling tot de Pulp Fiction-regisseur die telkens weer zijn publiek weet te verrassen, heeft Christopher Nolan al een paar keer flink naast het doel geschoten.  Denk bv. maar aan The dark knight rises die er in slaagde om twee zéér goeie Batman-films kapot te maken.  In plaats van een sterke trilogie kregen we een flauwe finish.
Voor de film Transcendence kroop Christopher Nolan niet in de regisseursstoel, maar nam hij wel plaats achter het gordijn als ‘executive producer’.  Andersgezegd, hij is de man met het grote geld op zak die mede verantwoordelijk is voor het eindresultaat!  Wisten wij veel dat we getrakteerd zouden worden op een ijskoude douche!  Transcendence is namelijk een geestdodende film die zelfs een insomnia-patiënt in slaap zou kunnen wiegen …

Het grote probleem waarmee de film kampt is dat het véél te technisch is.  Regisseur Wally Pfister of producent Christopher Nolan zijn meer geïnteresseerd in het visuele aspect dan de verhaallijn of de personages, met als resultaat dat Transcendence langzaam maar zeker een oersaaie film wordt.  Voor de allereerste actiescène moeten we meer dan een uur wachten en veel krijgen we niet te zien.  Het flinterdunne verhaal vertelt dan ook hoe Johnny Depp op sterven na dood beslist om al zijn dromen en herinneringen te kopiëren naar een superintelligente computer, om zodoende nog iet of wat in leven te kunnen zijn.  Yeah, right!
Maar dan loopt er het één en het ander mis.  Het programma en de computer beginnen een eigen leven te leiden.  Gewone mensen geïnfecteerd met één of ander vreemd virus gaan zich plots gedragen als deels zombie, deels onverwoestbare Terminator-robot.  En de film hobbelt maar verder en wordt belachelijker met de minuut …

In principe zou je kunnen zeggen: van zodra Johnny Depp wordt gereduceerd tot een sprekende computer verliest de film een groot deel van zijn aantrekkingskracht.  Vanaf dat moment spreekt Zijne Heer Depp ook daadwerkelijk als een idioot met een extreem monotone stem, alsof wij als kijker zouden vergeten dat hij een robot is en niet langer een mens!  Pffff, absurd gewoon!
Maar ook de rest van de cast kan geen positieve impuls teweegbrengen.  De enige die het er vrij goed vanaf brengt is Brits acteur Paul Bettany, waarschijnlijk omdat hij het enige personage is in de film die een vleugje interesse opwekt.  Zelfs Morgan Freeman, een acteur van grote klasse, slaagt er deze keer niet in om zijn magie op het scherm tevoorschijn te toveren.  De acteerprestatie die hij neerzet is even leeg als een omgestoten bierflesje.  Hij is gewoon niet interessant en je vraagt je na een tijdje af wat zijn rol eigenlijk is in deze film!
Als laatste heb je ook nog Rebecca Hall en zij moet het slachtoffertje spelen.  Verscheurd tussen de liefde voor haar robotachtige man en de morele lijn die overschreden wordt, moet zij bepalen aan welke kant zij zal staan.  Haar rol is beperkt qua inhoud, maar haar acteerprestatie is één van de weinige lichtpuntjes in deze levenloze, pathetische science-fiction prent.

Kortweg: Transcendence vertelt een verhaal dat door Hollywood al talloze keren werd geconsumeerd.  Het verhaal hoe de mens ten prooi valt aan zijn dorst naar meer kennis en betere technologie.  Maar waar The matrix en de Terminator-films héél ingenieus omspringen met dit gegeven, is Transcendence niet veel meer dan een oude brok metaal die meteen naar het containerpark mag verwezen worden!  Het visuele aspect is best wel okee (zoals steeds met een Christopher Nolan-film) en de regie mag er ook wel wezen.  Maar … het verhaal is oersaai met plotwendingen die je van mijlenver ziet afkomen.  Het duurt ook allemaal veel te lang.  De film spendeert een uur lang om van Johnny Depp een gevaarlijke computer te maken terwijl je als kijker al na 10 minuten wéét dat hij de slechte kant opgaat.
Om nog maar te zwijgen van de personages in de film.  Dat zijn stuk voor stuk eendimensionale figuurtjes, alsof ze afkomstig zijn uit één of ander retro jaren ’80 computerspel.  Het ziet er allemaal chique uit, maar eens de film begonnen is zul je merken dat zelfs een Johnny Depp-film slaapverwekkend kan zijn!
Deze film is enkel maar voor mensen die kampen met slaaptekort.  Bekijk deze film op een laatavondvertoning en Johnny Depp, de oersaaie computer, zal je langzaam in slaap wiegen …