X2

Een supergoeie sequel over superhelden!

Waar de eerste film nog beperkt bleef tot het introduceren van de hoofdpersonages en het scheppen van de juiste sfeer en achtergrond, hoeft dit vervolg van het X-men universum zich niets meer aan te trekken van al dat X-tra gedoe.  Akkoord, het origineel had best wel een aantal smakelijke gevechtsscènes en was al bij al een zeer verdienstelijke superheldenfilm, maar het is X2 die met een oorverdovende knal losbarst op het witte cinemascherm. 

Vooreerst worden er een aantal nieuwe gezichten voorgesteld – de enigmatische adviseur van de Amerikaanse president William Stryker alsook een aantal jonge mutanten zoals Iceman & Pyro – maar eens het verhaal uit zijn startblokken schiet, is er geen houden meer aan!  De actie oogt grootser, de gevechten zijn dynamischer en spectaculairder en de sluwe manier die regisseur Bryan Singer hanteert om de grote verscheidenheid aan superkrachten te X-poseren voor zijn publiek is een blijk van zijn enorm talent als visueel verteller.  Met elke nieuwe superkracht die de revue passeert, verrijkt Singer zijn verhaal met een perfecte balans van komische knipoogjes en adembenemende stunts.

De manier waarop X2 afstand neemt van zijn voorganger is grotendeels te danken aan het verhaal.  Bryan Singer zélf noemde zijn eerste mutantenfilm het voorgerecht terwijl de sequel het smakelijke hoofdgerecht zou zijn, dat belooft dus!
In deze tweede film zien we hoe de mutanten gedwongen worden om samen te werken.  Een véél grotere dreiging aan de horizon zorgt er namelijk voor dat ze allemaal voor hun leven moeten vechten.  Geen enkele mutant is nog veilig … spannend!

Het lijkt op papier misschien minder spectaculair omdat slechts weinig superkrachten het tegen elkaar opnemen in deze film, maar het levert een prachtig staaltje dramatiek op.  Zelden, om niet te zeggen nooit, werden superhelden zó realistisch geportretteerd als in dit vervolg.  Met zijn 133 minuten spreekt het voor zich dat er méér dan voldoende ruimte is om iedere mutant (zowel oud als nieuw) in het spotlicht te plaatsen alwaar ie zijn krachten aan het publiek kan demonstreren.

Apotheose is wanneer Pyro zijn woede niet langer kan beheersen en een hoopje agenten het vuur aan de schenen legt.  Of wanneer Terminator-mutant Colossus aantoont dat ie best wel eens familie zou kunnen zijn van Arnold Schwarzenegger‘s killer-robot.  Of wat dacht je van de vrolijke Jean Grey die een tipje van de sluier oplicht (figuurlijk … spijtig genoeg) wat betreft haar obscure verleden én nakende toekomst.  En dan heb je natuurlijk nog Wolverine die opnieuw gretig het beest in zich loslaat.  Dit alles en nog véél meer maakt van X2 een bijzonder aantrekkelijk schouwspel waar je als kijker nauwelijks de tijd krijgt om naar adem te happen.

Opnieuw vertolken dezelfde mensen hun rol van het eerste deel, maar het is ook leuk om een aantal nieuwe gezichten tegen het lijf te lopen.  De kers op de taart in deze film is ongetwijfeld Schots acteur Alan Cumming die voor het eerst in zijn carrière een Duits accent mag aanmeten.  Hij speelt bijzonder goed als de onzekere, religieuze teleporter-mutant Kurt Wagner alias de Nightcrawler.  Ook leuk is de bijrol van de Hawaïiaanse Kelly Hu als Lady Deathstrike, een vrouwelijke versie van Wolverine (het is natuurlijk te verwachten dat deze twee verwikkeld geraken in een dodelijke tweestrijd). 

De tegenpool van al dat gemuteerde geraas is Brian Cox, een acteur die zich even gemakkelijk zetelt in een zwaarbeladen drama als in een bombastische miljoenenproductie.  Meestal krijgt deze mollige Schotse acteur (die nu griezelig vermagerd is) de voorkeur om één of andere lafhartige slechterik te vertolken en dat is in het tweede luik van de X-men trilogie zeker niet anders.  Brian Cox maakte het Matt Damon en Brad Pitt bijzonder lastig in The Bourne Supremacy en Troy.  Nu doet hij hetzelfde met de ganse mutanten-gemeenschap door professor Charles Xavier in te schakelen als een soort tikkende tijdbom.

Nagelbijtende scènes hoef je in X2 niet te verwachten, doch deze sequel weet de spanning heel nauwgezet op te bouwen.  Het ene moment ben je getuige van een filosofisch gesprek dat de film voorziet van de nodige karakteriële wendingen, het andere moment word je als kijker door een fantastische actiescène met een woeste slag achteruit geblazen.
X2 is een film die met volle plezier uit beide vaatjes tapt!

Kortweg: X2 – of X-men: United zoals de officiële titel van de film luidt – heeft hetzelfde karakter als zijn voorganger, maar dan wel onder een dik vergrootglas.  Alle elementen uit de eerste X-men film keren terug in X-tremere mate.  De actiescènes treden meer op de voorgrond waardoor het inhoudelijk aspect een eerder secundaire rol gaat spelen.  Een logische keuze als je ziet hoe de actie grootser en spectaculairder oogt dan ooit tevoren.
Er lopen ook meer superhelden rond wat zich automatisch vertaalt in een grotere verscheidenheid van superkrachten.  We werpen een diepere blik in het verleden van Wolverine.  En – net als bij een schaakbord – schuiven bepaalde deeltjes van het verhaal in een allesbepalende richting die ongetwijfeld zijn blijvende invloed zal hebben op het derde en laatste hoofdstuk.
X2 houdt de weegschaal tussen het verhaal en de wervelende actie perfect in balans waardoor deze vervolgfilm véél meer is geworden dan een zoveelste adaptatie van een stripboek!